Wyścigowa edycja Mini Rauno Aaltonen i trochę historii

Z wszystkich lat istnienia firmy Mini, rok 1967 zdecydowanie najpiękniej zapisał się w kartach historii tej marki. To właśnie wtedy fiński kierowca Rauno Aaltonen doprowadził do zwycięstwa Mini Coopera S w legendarnym Rajdzie Monte Carlo. Mini zajęło również dwa pozostałe miejsca na podium. Dzisiaj klienci marki mogą mieć w swoim garażu edycję specjalną modeli MINI Cooper lub MINI Cooper S, stworzoną w duchu tej legendy sportów motorowych.

Mini i stylistyczne nawiązanie do historii sportów motorowych

Mini Rauno Aaltonen – edycja specjalna

Edycja specjalna Mini Rauno Aaltonen ma kilka specyficznych cech, które bezpośrednio przywołują atmosferę wyścigów samochodowych. Podstawą jest czerwony kolor karoserii. Kontrastują z nią, białe, 17-calowe obręcze ze stopów lekkich. W kontrastowym białym kolorze pomalowany jest także dach, obudowa lusterek zewnętrznych, a w przypadku modelu Mini Cooper S także wykończenie wlotów powietrza na masce. W białym kolorze są także nieodłączne sportowe pasy: z przodu, z tyłu i po bokach. Po bokach sportowym motywem jest również flaga z szachownicą. Biały kolor, czerwone pasy połączone z szachownicą i napisem „SPECIAL EDITION” zdobią nakładki przy kierunkowskazach Mini. We wnętrzu, tak jak na zewnątrz, również króluje czerwień i biel. Wyraźny czerwony element można znaleźć na wewnętrznej stronie półkola skórzanej kierownicy. Czerwieni i bieli nie brakuje również na dużym centralnym prędkościomierzu. Ciekawym dodatkiem jest element graficzny z podpisem samego Rauno Aaltonena.

Jak powstała legenda-Sir Alec Issigonis

Idea stworzenia klasycznego Mini, które stanie się podstawą samochodu sportowego, narodziła się w głowie projektanta Alec’a Issigonisa. W roku1956, Leonard Lord, prezes fabryki samochodów British Motor Corporation namówił go do opracowania zupełnie nowego i innowacyjnego pojazdu. Nowy samochód miał być mniejszy niż wszystkie modele produkowane w BMC, ale jednocześnie zapewniać wystarczającą ilość miejsca dla czterech osób i ich bagażu. Odpowiednią moc miały zapewnić cztery cylindry, które firma już produkowała. Właściwości jezdne miały również ustanawiać nowe standardy.

Issigonis stworzył idealne warunki dla niezwykle efektywnego wykorzystania wnętrza pojazdu dzięki temu, że od początku rozważał napęd na przednią oś, silnik montowany poprzecznie z przodu ze skrzynią biegów bezpośrednio pod silnikiem. Aż 80 procent powierzchni, którą można by było sobie wyobrazić patrząc na zarys Mini z góry, miało być przeznaczone wyłącznie dla pasażerów i bagażu. Już 4 kwietnia 1959 zjechał z linii produkcyjnej Austin w Longbridge pierwszy klasyczny Mini. Przy całkowitej długości 3,05 m i cenie zakupu wynoszącej 496 funtów szterlingów został idealnie dostosowany do małych miejsc parkingowych i małych budżetów. Napęd stanowił czterocylindrowy silnik o pojemności 0.8 l i mocy 34 KM. Już od pierwszych lat produkcji klasycznego Mini zaczęły powstawać jego kolejne warianty. Na podstawie przedłużonego podwozia powstało przeszklone kombi oraz pick-up.

Mini Rauno AaltonenHistoria sukcesu Mini w sportach motorowych

Patrząc na pierwsze szkice nowego pojazdu, który Alec Issigonis pokazał Johnowi Cooperowi, twórca zdał sobie sprawę, że koncepcja ekonomicznego samochodu kompaktowego nie koliduje z koncepcją wyprodukowania samochodu sportowego. Zatem projektowanie sportowego Mini zaczęło się wcześniej niż jego wersja podstawowa weszła na rynek. John Cooper był w sporcie motorowym jedną z najbardziej szanowanych osobowości, jako zawodnik, a jeszcze bardziej, jako konstruktor. Wraz z ojcem założył w 1946 roku, firmę Cooper Car Company. Charles i John Cooper w 1955 roku stworzyli trend dzięki swojej koncepcji samochodu wyścigowego z silnikiem przed tylną osią Koncepcja ta okazała się tak skuteczna, że wkrótce silnik przed tylną osią zaczął być montowany we wszystkich samochodach Formuły 1. Dzieje się tak do dziś. Kiedy przyszedł czas na Mini, sportowe ambicje obu projektantów były początkowo różne: Issigonis starał się stworzyć pojazd zdolny do jazdy codziennej, Cooper odwrotnie, zachwycał się potencjałem zwinnego i małego samochodu. W1959 roku, pierwszym roku Mini, Cooper wysłał swego kierowcę Roya Salvadoriego do Monzy za kierownicą pierwszego Mini Coopera. Sukces był natychmiastowy: Salvadori pokonał dystans o ponad godzinę szybciej niż kolega Reg Parnell w Aston Martinie DB4.

Cooper, zmotywowany pierwszym sukcesem, zaproponował zbudowanie modelu GT opartego na bazie Mini. George Harriman, szef BMC zdecydował o produkcji małej serii 1000 sztuk modelu Cooper Mini o mocy 55 KM, zatem o 21 koni większej niż pierwowzór. Maksymalna prędkość Mini Coopera wynosiła około 130 km/h. Przełożenia zostały przystosowane do sportowego potencjału silnika, na przednią oś dodano hamulce tarczowe w celu zapewnienia odpowiedniego opóźnienia. Sukces szybko przekonał także Issigonisa. Dlatego połączył siły z Johnem Cooperem i szybko rozpoczął pracę nad dalszym wzrostem mocy silnika. Mini Cooper S otrzymał przewiercony do wnętrza silnik o pojemności 1071 cm3. Godne uwagi były obroty silnika i moc maksymalna 70 KM osiągnięta przy obrotach na poziomie 6 200, a maksymalnie możliwe było uzyskanie nawet do 7 200 obrotów na minutę.

Mini zaczyna wygrywać…

Sensację i zwrócenie uwagi mediów przyniósł rok 1962. Fiński kierowca Rauno Aaltonen i jego Mini Cooper S wyprzedzał wszystkich konkurentów i znalazł się w czołówce Rajdu Monte Carlo. Zaledwie trzy kilometry przed metą, Rauno źle ocenił zakręt i Mini wykonało salto. W następnym roku Aaltonen już się poprawił i wygrał wyścig w swojej klasie. Zakończył sezon na trzecim miejscu w klasyfikacji generalnej. Najlepsze jednak dopiero miało nadejść. Mini Cooper S w przededniu zimy 1963/64 w porównaniu do swojego poprzednika dosłownie emanował siłą. Kiedy Paddy Hopkirk doprowadził po dramatycznych wyścigach Mini do celu i zakończył rajd na pierwszym miejscu w klasyfikacji generalnej, ten mały samochód praktycznie z dnia na dzień stał się legendą rajdów samochodowych. Rok później zwycięstwo powtórzyła kolejna fińska załoga. Następny rok przyniósł kolejne sukcesy. Timo Mäkinen, Rauno Aaltonen i Paddy Hopkirk odnieśli oszałamiający triumf plasując się na trzech pierwszych miejscach. Jak się później okazało zostali, zdyskwalifikowani, lecz mimo to, okrzyknięto ich „Trzema muszkieterami” w historii Rajdu Monte Carlo. I właśnie rok później Rauno Aaltonen zbierał oklaski, kiedy to po raz trzeci doprowadził Mini Cooper S na pierwsze miejsce w Monte Carlo.

Mini Rauno AaltonenPrzeszłość i teraźniejszość. Co zmieniło się w Mini ?

Mini było tak skuteczne, że jego oryginalny model produkowany był 41 lat, do 2000 roku. Wielu różnych wersji sprzedano ponad 5,3 mln egzemplarzy, z których wiele w dobrym stanie znajduje się u kolekcjonerów. Przełom tysiąclecia był okresem, kiedy z klasycznego Mini narodził się nowoczesny Mini pod skrzydłami BMW Group. Klasyczne kształty uległy zmianie a cały samochód zyskał bardzo zaawansowaną technologię. Pierwszą wersją, wprowadzoną w 2001, był Mini Cooper. Pięć lat później, odbyła się premiera drugiej generacji współczesnego Mini. Zaprezentowane zostały również takie modele jak Countryman czy Clubman. W sporcie motorowym znaczenie ma także nazwa John Cooper Works: ta wiodąca sportowa stajnia w Wielkiej Brytanii z pozycji dostawcy akcesoriów dla MINI stała się częścią BMW Group. Dziś jest twórcą najlepszych wersji każdego modelu Mini, Mini Cabrio, Mini Clubman, Coupe Mini, Mini Roadster i Mini Countryman. Mini Countryman obecnie służy, jako baza homologacyjna dla edycji specjalnej World Rally Championship (WRC). Oznacza to pomyślny powrót MINI do rajdów samochodowych.


Podobne wpisy:

Dołącz do nas na Facebooku i bądź na bieżąco!